Pracownicy powinni być równo traktowani i nie mogą być dyskryminowani w jakikolwiek sposób nie tylko z powodu płci, ale wieku, niepełnosprawności, rasy, religii czy narodowości. Naruszenie tych praw daje podwładnym podstawę do walki o odszkodowanie – czytamy w Rzeczpospolitej.
Konstytucja gwarantuje równość wobec prawa. Zgodnie z nią nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Kobieta i mężczyzna mają równe prawa w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym i gospodarczym, w szczególności mają równe prawo do kształcenia, zatrudnienia i awansów, do jednakowego wynagrodzenia za pracę jednakowej wartości, do zabezpieczenia społecznego oraz zajmowania stanowisk, pełnienia funkcji oraz uzyskiwania godności publicznych i odznaczeń.
Nakaz równego traktowania wynika także z postanowień kodeksu pracy. Art. 183a § 1 k.p. mówi, że pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.
Na podstawie art. 1833a k.p. osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę (czyli w tym roku co najmniej 1317 zł).
Mimo że przepis ten mówi o odszkodowaniu, to w orzecznictwie SN wyrażany jest pogląd, że obejmuje ono zarówno wyrównanie uszczerbku w dobrach majątkowych, jak i niemajątkowych pracownika. Pracodawca ma zatem obowiązek zapłaty odszkodowania (czyli pokrycia straty poniesionej przez pracownika), a także zapłaty zadośćuczynienia za doznaną przez pracownika krzywdę. Wyjaśnił to SN w wyroku z 7 stycznia 2009 r. (III PK 43/08).
Więcej w Rzeczpospolitej z 22 czerwca 2010 r.