Chodzi o decyzje w sprawie emerytur i rent, świadczeń pieniężnych i dodatków, które podlegają waloryzacji. A także te dotyczące świadczeń, które są podwyższane w terminie waloryzacji w związku ze zmianą kwoty świadczeń najniższych (np. rent socjalnych) oraz modyfikacją kwot progowych (np. w przypadku świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji). Nie trzeba będzie też wysyłać dokumentów dotyczących dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego (tzw. 13. emerytury).

 

Dziś decyzje te są doręczane pocztą wszystkim osobom uprawnionym. Nowe przepisy mają to zmienić, co autorzy projektu motywują przede wszystkim koniecznością ograniczania kosztów administracyjnych. Łączna liczba dokumentów, które ZUS musi wydrukować tylko w przypadku waloryzacji i wypłaty dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego, wynosi (według danych za 2020 r.) ok. 17 mln sztuk. Koszt takiej operacji to 11,7 mln zł.

 

Projektodawcy przekonują, że to niepotrzebny wydatek. Argumentują, że decyzja waloryzacyjna ma charakter techniczny i odzwierciedla jedynie jednolity mechanizm waloryzacji przewidziany dla danej grupy świadczeniobiorców, a w przypadku tzw. trzynastki wszystkie osoby uprawnione otrzymują ją w jednakowej wysokości.

 

Rezygnacja z obligatoryjnego doręczania decyzji nie oznacza jednak, że w ogóle nie będą one wydawane. Aby je otrzymać (w dogodnej dla świadczeniobiorcy formie, także za pośrednictwem poczty), osoba uprawniona będzie musiała złożyć wniosek o to do 29 listopada każdego roku. Jeśli tego nie zrobi, decyzja zostanie uznana za doręczoną 30 listopada. Będzie to oznaczać, że w tym dniu następują skutki prawne, jakie przepisy prawa wiążą z jej doręczeniem, w tym bieg terminu na odwołanie.

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 3 lutego 2021 r.