Ubezpieczony urodzony w 1951 r. pracował jako kierowca karetki reanimacyjnej w szpitalu. Dwa lata przed osiągnięciem przez niego prawa do emerytury pomostowej pracodawca go zwolnił. Sprawa trafiła do sądu I instancji, który oddalił powództwo kierowcy o przywrócenie do pracy. Zainteresowany złożył apelację do tego wyroku. II instancja uznała argumenty pracownika. Z tego powodu sprawa po raz kolejny trafiła do sądu I instancji.

W czasie postępowania ustalono, że zainteresowany nieprzerwanie przez okres 17 lat wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. W momencie wejścia w życie reformy emerytalnej posiadał w sumie ponad 29 lat składkowych i nieskładkowych. W 2010 r. kierowca karetki miał już ukończone 58 lat, a jego łączny staż ubezpieczeniowy wynosił ponad 40 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Sędziowie stwierdzili, że z racji wykonywanej pracy nabędzie on prawo do emerytury pomostowej po osiągnięciu 60 lat Z tego powodu pracownik ten jest chroniony przed zwolnieniem przez cztery lata przed osiągnięciem tego wieku. Tym samym w okresie wypowiedzenia wykonujący pracę szczególnie niebezpieczną był już objęty wspomnianą ochroną. Zasada ta jest zapisana w art. 39 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tj. Dz.U.. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Sąd I instancji orzekł więc o przywróceniu zainteresowanego do pracy.

Szpital nie zgodził się z tym wyrokiem. Sąd II instancji oddalił jednak jego apelację.

Pracodawca złożył kasację od tego wyroku do Sądu Najwyższego. Ten po zbadaniu sprawy ją oddalił. SN w wyroku z 6 grudnia 2012 r. (sygn. Akt I PK 145/12) wskazał, że zakaz wypowiadania stosunku pracy ma wymiar indywidualny i odnosi się do wieku umożliwiającego konkretnemu pracownikowi uzyskanie prawa do emerytury. Jednocześnie podkreślił, że zatrudniony osiąga przewidziany wiek tylko jeden raz, a tym samym ochrona nie może być ruchoma. To bowiem mogłoby wprowadzać stan niepewności co do okresu obowiązywania zakazu wypowiadania umowy o pracę.