Ich konsekwencją jest zmniejszenie wysokości kapitału własnego. Koszty ujęte w ewidencji księgowej mogą dotyczyć okresów poprzednich, bądź też okresów przyszłych. W praktyce powszechnym zjawiskiem jest nierównomierne powstawanie kosztów w stosunku do odpowiadających im przychodów. To powoduje konieczność odpowiedniego rozliczania kosztów w czasie, czyli przypisania ich do właściwego okresu sprawozdawczego. Obowiązek ujmowania rozliczeń międzyokresowych jest podyktowany także zasadami rachunkowości. Dla zapewnienia współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów powinny być one ujęte w tym samym okresie sprawozdawczym. A to oznacza, że do kosztów bieżącego okresu zalicza się nie tylko koszty bieżące, ale także te poniesione w poprzednich okresach oraz te, które dopiero zostaną poniesione. Nie można też zapominać w tym kontekście o zasadzie ostrożności i memoriału. Jeżeli koszty dotyczą przyszłych okresów sprawozdawczych, to jednostki mają obowiązek dokonywać czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 39 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Przykładem kosztów, które mogą wymagać takiego rozliczenia, są polisy ubezpieczeniowe zawierane w ramach działalności firm, np. obowiązkowe dla biura rachunkowego ubezpieczenie odpowiedzialności za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością. Polisy ubezpieczeniowe opłacone są zazwyczaj z góry na okres jednego roku bądź w miesięcznych ratach. Zatem koszty te dotyczą przyszłych okresów sprawozdawczych, co skutkuje ujęciem umów OC poprzez rozliczenia międzyokresowe. W przypadku kwot, które jednostka uznaje jako nieistotne, polisę można ująć jednorazowo w kosztach (w ramach uproszczenia na podstawie art. 4 ust. 4 i 4a ustawy o rachunkowości), a jeśli okres objęty ubezpieczeniem przekracza jeden rok, to koszty miesięczne ustala się proporcjonalnie do tego okresu.

Więcej w Rzeczpospolitej z 24 maja 2017 r.