Zaproponowane we wzorze rozwiązanie jest korzystniejsze dla pracowników, ale wyłącznie przy dłuższych zwolnieniach lekarskich, tj. obejmujących więcej niż tydzień. Pracownik musi dostarczyć pracodawcy (tj. płatnikowi zasiłków lub składek) zaświadczenie lekarskie usprawiedliwiające jego nieobecność w pracy nie później niż w ciągu siedmiu dni od daty jego otrzymania.

Zatem przy krótkich zwolnieniach, obejmujących mniej niż siedem dni, proponowane we wzorze rozwiązanie okazałoby się mniej korzystne dla załogi, niż wynika to z powszechnych regulacji. Jednak takie działanie byłoby niezgodne z prawem, a co za tym idzie nieważne.
 
Najbezpieczniej więc w wewnątrzzakładowych regulacjach zobowiązać pracowników, aby dostarczali zwolnienie nie później niż siedem dni od daty jego otrzymania. Jeśli zatrudniony nie dotrzyma tego terminu, ZUS może mu obniżyć zasiłek chorobowy o 25 proc. od ósmego dnia orzeczonej niezdolności do pracy do dnia dostarczenia zaświadczenia, chyba że nie przekazał go z przyczyn niezależnych od siebie.

Aby zdyscyplinować pracowników do terminowego usprawiedliwiania nieobecności w pracy, szef może jedynie stosować kary porządkowe (tj. upomnienia lub nagany) za opóźnienia.

Ponadto pracodawcy wolno w wewnątrzzakładowych przepisach zobowiązać podwładnych, aby informowali go o przyczynie i przewidywanym okresie nieobecności w pracy najpóźniej w drugim dniu tej nieobecności.
 
Przyjęty u pracodawcy sposób usprawiedliwiania nieobecności w pracy powinien być uregulowany w regulaminie pracy, a nie regulaminie wynagradzania. Jest to o tyle istotne, że przed dopuszczeniem do pracy każdy pracownik musi zostać zapoznany jedynie z treścią regulaminu pracy.

Więcej w Rzeczpospolitej z 10 września 2008 r.