Firma zatrudniająca co najmniej 20 pracowników, która zwalnia ze względu na trudności finansowe, ma obowiązek stosować ustawę o zwolnieniach grupowych. Dotyczy to zarówno zwolnień grupowych, jak i indywidualnych. Umowy o pracę zawarte na czas określony lub na czas wykonania prawa pracy określonej pracy każda ze stron może rozwiązać za dwutygodniowym wypowiedzeniem (art. 5 ust. 7). W praktyce pracodawcy, w celu uniknięcia stosowania ustawy o zwolnieniach grupowych, a przede wszystkim wypłaty odprawy, nie rozwiązują umów na czas określony w oparciu o ustawę o zwolnieniach grupowych, ale na podstawie art. 33 k.p. i klauzuli o możliwości wypowiedzenia. Należy podkreślić, że takie działanie nie wywiera spodziewanego skutku. Jeżeli rzeczywista przyczyna wypowiedzenia umowy nie leży po stronie pracownika, należy stosować ustawę o zwolnieniach grupowych. Oznacza to obowiązek wypłaty odprawy, a w razie zwolnień określonej w ustawie liczby pracowników – konieczność stosowania procedury zwolnień grupowych. Potwierdza to wyrok Sądu Najwyższego z 4 grudnia 2008 r. (n PK 137/08, Monitor Prawa Pracy 2009/1/3), zgodnie z którym rozwiązanie umów na czas określony z wieloma pracownikami rodzi konieczność wszczęcia procedury związanej ze zwolnieniami grupowymi. Warto zauważyć, że odprawa przysługuje także w razie zwolnienia zatrudnionych na czas zastępstwa i na okres próbny.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 5 ust. 7, art. 8, art. 10 ust. 1 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. nr 90, poz. 844 z późn. zm.).