Wysokość emerytur i rent uzależniona jest przede wszystkim od wielkości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę na przestrzeni swojej kariery zawodowej oraz od długości stażu ubezpieczeniowego. Niebagatelne znaczenie ma również aktualnie obowiązująca kwota bazowa.

ZUS ustala wysokość emerytury lub renty według wzoru określonego w ustawie o emeryturach i rentach z FUS. Emerytura stanowi sumę trzech składników:

24 proc. kwoty bazowej (tzw. część socjalna),

po 1,3 proc. podstawy wymiaru emerytury za każdy rok okresów składkowych (tzw. część należna za okresy składkowe),

po 0,7 proc.podstawy wymiaru emerytury za każdy rok okresów nieskładkowych (tzw. część należna za okresy nieskładkowe).

W przypadku renty z tytułu niezdolności do pracy dochodzi jeszcze czwarty składnik, tj. tzw. część należna za okresy hipotetyczne. Przysługuje ona osobie ubiegającej się o rentę, która nie udowodniła 25 lat składkowych oraz nieskładkowych i nie ukończyła 60 lat. Staż hipotetyczny to okres przypadający od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista ukończyłby 60 lat. Okres ten uwzględnia się jednak tylko w rozmiarze nie większym niż brakujący do pełnych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, a liczy się go wskaźnikiem po 0,7 proc. podstawy wymiaru za każdy rok.

Wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75 proc. wyliczonej przez ZUS kwoty renty dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy. Natomiast wysokość renty szkoleniowej wynosi 75 proc. podstawy jej wymiaru. Renta szkoleniowa nie może być niższa niż najniższa renta dla osoby częściowo niezdolnej do pracy.

Więcej Gazeta Prawna.