Prawo pracy przewiduje kilka przerw w pracy. Niektóre z nich uzasadnione są dbałością o zdrowie pracowników. Niektóre wynikają ze szczególnych systemów czasu pracy, a jeszcze inne są wyrazem szczególnego podejścia do pewnych grup pracowników.
Każdy pracownik, którego dobowy czas pracy wynosi co najmniej 6 godzin, ma prawo do co najmniej 15-minutowej przerwy w pracy. Jest ona wliczana do czasu pracy i przysługuje niezależnie od innych przerw. Ponadto pracodawca może wprowadzić trwającą do 60 minut przerwę na spożycie posiłku lub załatwienie przez pracowników spraw osobistych. Przerwa ta nie jest wliczana do czasu pracy.
Specjalną przerwę mają zagwarantowaną osoby pracujące przed komputerami. Po każdej godzinie nieprzerwanej pracy przed komputerem pracownik ma prawo do 5-minutowej przerwy wliczanej do czasu pracy. Pracodawca może jednak zastąpić tę przerwę poleceniem wykonania zadania niewymagającego pracy przy komputerze.
Przepis art. 17 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych przewiduje 15-minutową przerwę wliczaną do czasu pracy dla osób niepełnosprawnych. Powinna być ona przeznaczona na gimnastykę lub odpoczynek.
Pracownikom młodocianym przysługuje 30-minutowa przerwa, o ile dobowy wymiar czasu pracy młodocianego przekracza 4,5 godziny. Jest ona również wliczana do czasu pracy.
Przerwy przysługują też pracującym powyżej 4 godzin dziennie pracownicom karmiącym piersią. Pracownica karmiąca jedno dziecko ma prawo do jednej półgodzinnej przerwy, gdy pracuje do 6 godzin oraz do dwóch takich przerw, gdy pracuje powyżej 6 godzin. Analogicznie wygląda sytuacja pracownicy karmiącej więcej niż jedno dziecko, z tym że długość jej przerw wynosi 45 minut. Przerwy te są wliczane do czasu pracy i na wniosek pracownicy mogą być udzielane łącznie.
Przy pracach w warunkach uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia można stosować tzw. skrócony czas pracy.
Więcej w Gazecie Prawnej z 16 lipca 2009 r.